Dominik Gac, Teatr 06/2021, Pytanie o nadzieję, czyli teatr  na Solaris

Reżyser pomija psychologiczną warstwę powieści, szukając przede wszystkim doświadczenia. Próbuje udostępnić widzowi perspektywę człowieka patrzącego na Ocean.               Na pustej scenie widzimy dwoje performerów (Kacper Lech, Magdalena Pamuła), którzy wykonują chaotyczne ruchy, gesty i miny oraz wydają niesprecyzowane dźwięki. Rozpoznajemy je jako znajome i ludzkie, ale nieukładające się w żaden spójny komunikat. Ten zawarty jest we fragmencie powieści czytanym z offu. Na podwieszonym                i rozchwianym jak huśtawka ekranie pojawiają się wizualizacje. Ujęty w obręcz ruch kolorowych fal, smug i plam. Coś takiego mógł widzieć Kelvin, patrząc w okno stacji,         ale i w okular mikroskopu. To planeta w skali makro i mikro jednocześnie. Performerzy robią coraz więcej. Przybywa gestów i dźwięków. Orientujemy się, że źródłem ich działań jesteśmy my – wpatrzeni w scenę, w Solaris, w Ocean, który właśnie nas czyta. Zaczynają mówić, a my zaczynamy rozumieć. Odbijają naszą niepewność wobec pytań     o sens i poczucie istnienia (Lech), ale i myśli o wojnie gdzieś na Bliskim Wschodzie (Pamuła). Aktorka powtarza w nieregularnych zapętleniach kilka słów: „kawa”, „bomby”, „kardamon”… Gorczyński wskazuje przy okazji na jeszcze jedno podobieństwo Oceanu i teatru jako takiego. Wszak na scenie z reguły oglądamy persony podobne do tworów F. Z tą fundamentalną różnicą, że z reguły nie z naszych osobistych wspomnień i fantazmatów są formowane, lecz z tych funkcjonujących w zbiorowości.

Wszak nie oglądamy ich sami.