Listy 38 - letniego Franza Kafki do 24 - letniej Mileny Jesenskiej, czeskiej dziennikarki i tłumaczki mieszkającej w Wiedniu, są zapisem głębokiego porozumienia,

miłości niemożliwej, a jednocześnie lustrem w którym przegląda się autor ,,Procesu''.

Ogień, który trawił pisarza w relacji z Mileną, przyniósł jednocześnie najbardziej świetliste fragmenty jego prozy.

​

Masz w sobie pokój, tu zdjęcia, tam notatki, rupiecie, światło wpada i wypada.

Masz w sobie pokój, który czasem burzy się i zapada. Cegły wirują, zawrotnie obijają się o siebie i wracają na miejsce. Robią to za każdym razem, gdy wychodzisz z siebie,

to jest gdy skręcasz zamiast iść prosto, pozwalasz swemu porośniętemu bluszczem kruchemu ciału dotknąć czegoś nieznanego. Wychodzisz z siebie, a pokój wiruje i czasem, gdy obok ktoś inny się rozpada, cegły się mieszają, układają nieco inaczej i gdy wracasz już do siebie, znajdujesz na biurku coś, czego nigdy tam nie było.

(Aleksandra Nowakowska)