Łukasz Drewniak, Kołonotatnik/189

W kwietniu chyba po raz pierwszy widziałem, w jakim kierunku mogłyby pójść spektakle tworzone przez studentów i absolwentów Bytomia. Maciej Gorczyński, młody reżyser z Gardzienic i po krakowskiej szkole pracował z grupką bytomskich aktorów-tancerzy nad Woyzeckiem. Nie oceniam spektaklu, nie promuję tu zespołu, daję tylko świadectwo własnego zadziwienia elastycznością aktorów bytomskich. Ich büchnerowskie monologi w sposób absolutnie naturalny przechodziły w ekstatyczny taniec, jakby postaciom brakowało nagle słów i musiały resztę opowiedzieć ruchem. Słowa rodziły się z maniakalnych powtórek działań, czułość i przemoc były wyrażane równocześnie na dwa sposoby: werbalny i niewerbalny. Gorczyński zderzał na scenie tradycję pogardzienicką z nowoczesnym teatrem tańca, podmieniał w gardzienickim alfabecie pieśń na ruch, szukał automatycznej reakcji aktora na muzykę, tekst, działanie partnera. I pozwalał na riposty w każdej z tych sfer. Naturalnym było, że para tańczących kochanków nagle zaczynała mówić do siebie, że tekst z offu rysował po scenie choreograficzne marszruty dla aktorów. Oglądałem na scenie dwa rozpasane i umierające jednocześnie języki równoległe, aktor Gorczyńskiego był jak działający autotłumacz symultaniczny.

Patrzyłem na to, co piątka młodych aktorów robiła w przestrzeni gry, i wreszcie rozumiałem sens istnienia bytomskiego wydziału. Wszyscy byli naturalniejsi i sprawniejsi niż aktorzy z Krakowa, nie gorsi w postaciowaniu, emocjach, rozumieniu bohaterów. I nie tak zunifikowani po tak zwanych warunkach, typie urody czy sylwetkach. A także bardziej komunikatywni scenicznie i zwyklejsi niż kształceni tylko ruchowo tancerze. Dla mnie – krytyka poruszającego się po niszach teatru dramatycznego i offu – byli czymś nowym, dziwnym, potrzebnym. Może nawet ze skazą połowiczności i niedoskonałości, ale przez to cholernie ludzcy i bliscy.

I już sobie zacząłem wyobrażać, co na tym można budować w polskim teatrze, jak polski teatr może z tych młodych skorzystać. No i stop. Za trzy lata krakowskie AST zacznie zupełnie nowy projekt edukacyjny. I nie będzie w Bytomiu tyle teatru tańca co dotąd.

​

Magdalena Mrowiec, Tygodnik Echo, 18.04.2018   

Na początku silne wrażenie robi scenografia: surowa, ostra, ale bardzo przemawiająca do wyobraźni (...) Te powyginane, szare drzewa, wśród których błądzą apokaliptyczne ptaki i postaci w maskach gazowych, to świetna ilustracja ,,kamiennego  świata" z którym przyszło zmagać się bohaterom. Dobrą robotę robi też niesamowite światło. Buduje klimat, prześwietlając zza brudnej kurtyny, czerwieniejąc jak zachód słońca w ostatniej scenie zbrodni. Widzom podobała się zwłaszcza plastyka ruchu, wciągający, hipnotyzującu miejscami nastrój i gra aktorska, gdzie słowo szło ręka w rękę ze środkami z dziedziny teatru tańca.

Stąd poruszające sceny miłosne między Woyzeckiem a Marią (i ich dzieckiem). Wyrazistą kreację stworzył też poruszajacy się na kulach - karabinach Kapitan. Pijatyka żołnierzy w karczmie to nie tylko świetny ruch sceniczny, ale i zabawne wykorzystanie perkusji (która zresztą tworzyła dźwiękowy szkielet przedstawienia).

Trzeba też wspomnieć o odważnym i pomysłowym wykorzystaniu rekwizytów: wspomnianych kul, wiader, maski gazowej. Wszytkie te elementy: ruch i relacje między postaciami, muzyka, dekoracje, rekwizyty, projekcje i światła tworzyły precyzyjny komunikat o świece, który więzi i rani swoich bohaterów.

Choć próbują oni znaleźć oparcie w łączących ich uczuciach, to ich przeznaczeniem pozostaje  - jak w baśni snutej przez Babcię - sieroca samotność. (...)

​