top of page
Hymny do nocy, na zdj. Bartosz Bielenia, fot. Iwona Bandzarewicz.jpg

Hymny do Nocy

Co musi się stać, by zmienić człowieka tak bardzo, że przybiera nowe imię? Jak mówić o wizji, której opisać nie potrafi nawet ten, który jej dostąpił?
Hymny do Nocy to próba odpowiedzi na pytanie: co zdarzyło się „na jałowym wzgórku”, gdzie przed ponad 200 laty Novalis – najmłodszy z ojców-założycieli romantyzmu – przeżył swoje najważniejsze doświadczenie wewnętrzne.
Spektakl wychodzi od przekazanej nam przez poetę wersji zdarzenia, konfrontując ją ze spojrzeniami twórców, otwierając nowe konteksty. Każda z pięciu komnat Gardzienickiego Pałacu, w którym rozgrywa się przedstawienie stanowi próbę innego naświetlenia epizodu, który zmienił życie Novalisa i otworzył nowy etap w historii europejskiej kultury.
W spektaklu wyprodukowanym przez Europejski Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice” udział biorą studenci i absolwenci PWST im. L. Solskiego w Krakowie oraz Akademii Praktyk Teatralnych w Gardzienicach.

Tekst

NOVALIS, STANISŁAW LEM, SIMONE WEIL,

STANISŁAW WYSPIAŃSKI, MAURICE BLANCHOT

Reżyseria

MACIEJ GORCZYŃSKI

Dramaturgia

RADEK STĘPIEŃ

Obsada

KAMILA BANASIAK, BARTOSZ BIELENIA,

ANNA BOCHNAK - FRYC, KAMIL MRÓZ, MAGDALENA PAMUŁA, MACIEJ SAJUR

Instalacja plastyczna

IWONA BANDZAREWICZ

 

Projekcje

IWONA BANDZAREWICZ

MACIEJ GORCZYŃSKI

W spektaklu wykorzystano autorski tekst

ANNY BOCHNAK - FRYC

Muzyka na żywo

Tradycyjne pieśni korsykańskie, niemieckie, polskie i ukraińskie

Produkcja

OŚRODEK PRAKTYK TEATRALNYCH

GARDZIENICE

Premiera

20 września 2015

w ramach sympozjum Sentio: Novalis

Zdjęcia

Iwona Bandzarewicz

Krzysztof Rutkowski, Teatr

Na zakończenie sympozjum w gardzienickim pałacu zespół młodych aktorów z Krakowa pokazał przedstawienie Hymny do Nocy według Novalisa, a właściwie wzdłuż Novalisa, bo w przedstawieniu w reżyserii Macieja Gorczyńskiego, ułożonym dramaturgicznie przez Radosława Stępnia, wyzyskano wiele różnych tekstów, które w tajemniczy sposób pozostają z Novalisowym Hymnem w wyraźnych powinowactwach. Novalis był jak wir, a jego Hymny do Nocy zaświeciły w gardzienickim pałacu czarnym słońcem płynącego światła. 

 

 

 

Gorczyński pojął teatr jako narzędzie filozoficznego badania – wybór uprawniony praktyką poetycką Novalisa, równie jak konstrukcyjnie przyjęta zasada fragmentaryczności całości. Spektakl oparty został na słowie – wziętym także z Wyspiańskiego, Lema czy Simone Weil – i rozegrany jako seria stacji w kilku salach gardzienickiego pałacu. W sposób aktorsko czysty, ale dopuszczający różne konwencje gry, z oszczędnymi elementami scenograficznymi, filmowymi i pieśniami. Projekt odbiegał od teatru, zbliżała się do aranżacji zdarzenia – ale rysował poetycko temat i skłaniał do refleksji.

Zbigniew Taranienko, Didaskalia

bottom of page